Usprawnianie według metody NDT-Bobath ma pomóc dziecku we wszechstronnym rozwoju tak, aby mogło uzyskać niezależność w życiu i wykorzystać swe możliwości na tyle, na ile pozwala istniejące uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego (OUN).

Uzasadnieniem dla opracowanego postępowania tą metodą było stwierdzenie, że rozwój dziecka z dysfunkcją OUN, w tym mózgowym porażeniem dziecięcym, przebiega inaczej niż rozwój prawidłowy. Doświadczenia czuciowo-ruchowe takiego pacjenta są odmienne, co wywołuje nieprawidłowe odczuwanie własnego ciała oraz nieprawidłowe ruchy. Reakcje prostowania często się nie rozwijają. Zaburzenia w napięciu mięśni powodują powstawanie odmiennych wzorców ruchowych. Pierwsze nieprawidłowe objawy dotyczą zwykle kontroli głowy i tułowia.

Główne zasady tej koncepcji obejmują: wpływanie na normalizację napięcia mięśniowego, hamowanie nieprawidłowych odruchów, wyzwalanie odruchów w formie najbardziej jak to jest możliwe zbliżonej do prawidłowych. Osiąga się to przez wspomaganie i prowadzenie ruchu z punktów kluczowych, czyli punktów kontroli ruchu, którymi są: głowa, obręcz barkowa, obręcz miedniczna oraz inne części ciała.

Każdy ruch jest odpowiednio przygotowany i połączony z przemieszczaniem ciężaru ciała i środka ciężkości. Rodzaj, tempo i rytm ćwiczeń dobiera się indywidualnie dla każdego pacjenta.

Metoda ta została zapoczątkowana w latach czterdziestych XX wieku Londynie przez fizjoteraeutkę Bertę Bobath i jej męża Karela Bobatha – neurologa. Metodę  rozwijano i modyfikowano równocześnie ze zdobywanymi doświadczeniami praktycznymi i osiągnięciami wiedzy medycznej, głównie z zakresu neurofizjologii oraz obserwacji przebiegu prawidłowego i nieprawidłowego rozwoju ruchowego dzieci.